Słownik etymologiczny języka polskiego/snębić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
snębić, ‘wydawać za mąż: »ani jich dziewek snębić za nasze syny«, biblja (»żebychmy córek ich nie brali synom«, Leopolita); dziś zapomniane, ocalało we złożeniu dziewosłęby; u Czechów pospolite, snoubiti se, ‘zaręczyć się’, cerk. słowień. snubiti (z u, nie z ą, o), ‘kochać, starać się o dziewczynę’, u Pomaków bułgarskich děwisnopowe, ‘dziewosłęby’, pomylone. Prasłowo aryjskie; grec. nymphē, ‘panna, nimfa’ (trackie nysa), łac. nubere, ‘wychodzić zamąż’; pień, urobienie od snu- (p. niżej snuć), we znaczeniu ‘wiązania’, ten sam, co w dawnej nazwie ‘synowej’: snecha (niby »przywiązanej«), łac. nurus, niem. Schnur (co od tegoż pnia, z innym przyrostkiem, jak i drugie niem. Schnur, nasz sznur). Od ‘wiązania’ pochodzą nieraz wyrazy pokrewieństwa przez małżeństwo, np. grec. pentheros, ‘swak’, do pnia bandh-, ‘wiązać’ (niem. binden).
