Słownik etymologiczny języka polskiego/snuć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
snuć, osnowa, cerk. snuti, snują i snową, tak samo u wszystkich Słowian (snową z *snewą); pień sneu- i snei- zastąpiony u wszystkich Arjów, z s- i bez niego (p. nić i śnica); łac. grec. neō, ‘przędę’; niem. nähen, Naht, ‘szyć’, ‘szew’, nord. snua, ‘wić’, snu-thr, ‘węzeł’, goc. sniwan, ‘spieszyć się’; tu należą snop, snębić (p.); rus. snycz, ‘rygiel’, anglosas, snôd, ‘opięcie (głowy)’, i nord. snôt, ‘kobieta’, por. snębić. Na Litwie ubogo zastąpione, łotew. snaujis, ‘węzeł’, snauja, ‘motowąz’.
