Słownik etymologiczny języka polskiego/sobota
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sobota, sobotni; sobótka, pierwotnie ‘dzień poprzedzający święto’, jak sobota niedzielę, szczególnie Wielkanoc i Zielone Święta; potem osobliwie ‘wieczór - noc przed św. Janem’, a więc 23 czerwca, w przesilenie słoneczne, obchodzone przez całą noc śpiewami, tańcami, paleniem ogni: »na dzień świętego Jana zawżdy sobótka palana«; od ‘targu sobotniego’ przenoszono sobotę i na miejscowości (stąd nazwa słynnej góry śląskiej, Zobten); sobotować, ‘odpoczywać’. Postać u zachodnich Słowian (nawet alpejskich, t. j. Słowieńców) jedyna, wprost z łac. liczby mn. sabbata, a to wkońcu przez hebrajskie z asyryjskiego. Słowianie południowi i wschodni mają sąbotę (cerk., rus., serb. subota, bułg. sŭbota), por. niem. Sambaztag (dziś Samstag), którego m i na Bałkanie się zjawia.
