Słownik etymologiczny języka polskiego/srać

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

srać; odmiana dawna, jak u Czechów i Rusi dziś jeszcze: siorę, sierzesz, sierze, w Ezopie (jak brać, biorę); sierząc (jak bierząc); sracz, ‘wychodek’, w 15. i 16. wieku; sraczka; sraka; sralki, nazwa śliwek; Srala, ‘djabełek w wichrze’; zasraniec, itd. Prasłowo (na Rusi z wokalizacją o: sor, ‘śmieci’); brak go w litewskiem, łotew. sarni, ‘brud’; awest. sairja-, pers. sargin, ‘gnój’; grec. skōr, ‘łajno’, skoriā, ‘żużel’, nord. skarn, ‘gnój’.