Słownik etymologiczny języka polskiego/srebro
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
srebro, srebrny, srebrnik, posrebrzany, itd.; zamiast śrzebro, śrzebrzny (bo śrz- stale od 16. wieku w śr- przechodzi, średni itd.); u ludu śrybło, srebło, ze zwykłem rozpodobnieniem, chociaż należałoby raczej oczekiwać: *ślebro, bo prawidłowo pierwsze z dwu r ulega odmianie. U Kaszubów strzybro i strzybło. Prasłowo; cerk. sĭrebro, rus. sierebro, małorus. sribło, łuż. slebro; lit. rozpodobnione sidabras (łotew. sidrabs), prus. sirablis (z polskiego?); goc. silubr, niem. Silber. Nazwa spólna tym trzem językom, obca zupełnie wszystkim innym Arjom, — nie jedyna zresztą tego rodzaju (por. tysiąc i i.). Już biblja waha się między srzebro a srebro, srzebrny a srebrny, rz jednak przeważa.
