Słownik etymologiczny języka polskiego/stęk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
stęk, stękać, postękiwać, stęknąć; »mazowieckie«, urobione przyrostkiem -k (jak jęk, dźwięk) od prasłowa sten-, ston-, o ‘jęku’; cerk. stenati, stenią, czes. i stonati, rus. ston, stienať i stonať, małorus. i stohnaty; lit. stenēti, ‘stękać’ (prus. stinons, ‘męczony’, stinsenien, ‘mękę’); ind. stanati, ‘grzmi, ryczy’, stanita-, ‘grzmot’, grec. stenō i stejnō, ‘stękam’, łac. tonare i tonitus, ‘grzmot’ (i w innych językach bez s-), niem. stöhnen, nord. stynja, ‘stękać’. Oboczne: stuk (p.).
