Słownik etymologiczny języka polskiego/stok
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
stok (do ciec, p.), dwojakie: jedno cerk. sŭtok, ‘ściek’ (Sątok), ‘co razem ścieka, spływa’ (»stoczki piwa«, ‘resztki’), i o ‘pochyłościach’: »stoki górskie«, skąd stoczyć i staczać się; stok, ‘zbiór’. Drugie jest cerk. iztok, ‘wyciek, źródło’: »napić się wody ze stoku«, »woda stokowa« (‘źródlana’), »do stoczka po wodę«. O »stoczku woskowym« możnaby jednak pomyślić, że to niem. Wachsstock raczej, wraz z stoczkarzem. R. 1564 stokiem, ‘duchem, prędko’, czy nie raczej skokiem? U Bułgarów stoka ‘towar’, u Serbów ‘trzoda bydła’.
