Słownik etymologiczny języka polskiego/stradać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
stradać, postradać, ‘stracić’; dawne stradza, ‘szkoda, strata’, stradny, ‘nędzny’, »stradniku nędzny«, w legendzie Błażejowej około r. 1400, »stradna jesień« (dalsze urobienie w rus. strast’, ‘męka’, np. Pańska); prasłowiańskie; por. strach, p. trata (?); cerk. stradati, strażdą, strast’, rus. strada, ‘praca we żniwa’, czes. postrádati, łuż. bez s-: tradać.
