Słownik etymologiczny języka polskiego/strzęp

strzęp; obok strzępać jest i strzępnąć; w psałterzu puław. zstrzępli, ‘skrzepli’ (‘obriguerunt’; w psałt. z 1532 r.: »zrzasnęli«). [1]

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

strzęp, strzępki; zbiorowe strząpie; strzępić ze złożeniami; o ‘frędzlach, łachach’; »strach serce w strefy strzępa«, ‘rozdziera’, u Potockiego; z wokalizacją o: strąp-, w dawnej nazwie ‘lutego’, co drogi strępa: strępacz. Prasłowo; rus. strjapať, ‘mozolić się, starać, zabiegać’, strjapczij, niegdyś ‘adwokat’, strjapnja, ‘gotowanie, kuchnia’, czes. dawne strzepieti, ‘troszczyć się’, strzep, ‘strzęp, kutas’, jak u nas. Oboczne z u, p. strup, ‘to, co pokrywa, zasłania’.





  1. Przypis własny Wikiźródeł Fragment ten pochodzi z dodatku Uzupełnienia dołączonego do Słownika.