Słownik etymologiczny języka polskiego/strzyc
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
strzyc, strzygę; »ostrzyżki sukna«; postrzygacz, postrzygalnia; prasłowo; w cerk. i z wokalizacją oi = ě: strěg i postrěszti, ‘postrzyc’; brak w lit., chyba prus. strigli, ‘bodiaki’(?); niem. streichen (anglosas. strican), Streich, Strich (p. strych), łacińskie stringere. W strzyc, strząc i strugać trojaka oboczność jednego pnia (nord. striuka, od pnia z eu, znaczy streichen, co od pnia z ei); por. cośmy zaznaczyli pod stru-na; nietrafnie rozróżniają jakieś dwojakie łac. stringo: ‘ściskam’, i ‘dobywam’.
