Słownik etymologiczny języka polskiego/swoboda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
swoboda, narzeczowe (ruskie) słoboda, ‘lgota, wola’; swobodny; oswobodzić; w 15. wieku świeboda, ‘obfitość, hojność’, świebodny (postać z ie tylko u nas, jak i znaczenie ‘hojności’); prasłowiańska nazwa ‘wolnego’ (swobod’ mąż nazywa Metody r. 885 następcę swego, Gorazda); odmiany znaczeń bywają i indziej, np. słowień. slobost, ‘ufność’, slobnost, ‘dostatek’. Urobione zbiorowym przyrostkiem -da (jak łagoda) od pnia swobo-, a ten przyrostkiem -b (-bh) od pnia swo-, p. swój; por. prus. subs, ‘sam, swój’, i nazwę niem. Schwabe (stare swābā, t. j. ‘wolni, swobodni’), u nas Szwab, oszwabić, ‘ocyganić’, w 16. wieku (r. 1544); szwaby przeniesiono miejscowo na owady: ‘tarakany, prusaki’.
