Słownik etymologiczny języka polskiego/swój
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
swój, zaimek zwrotny dzierżawczy, jak mój, twój; prus. swajs; w licznych urobieniach, szczególniej dla nazw pokrewieństwa: staroniem. swein, ‘sługa’, nord. sveinn, ‘chłopiec’ (także nazwa osobowa), staroniem. ge-swīo, ‘mąż siostry’, dziś Geschwister; lit. swainē, ‘siostra żony’ lub ‘żona brata’, swainis, ‘mąż siostry’ lub ‘brat żony’. P. swak, swat, świekier, świeść, swoboda. Od swój: swojski, jak mojski, twojski; swoisty; oswoić, uswoić, przyswoić, itd.
