Słownik etymologiczny języka polskiego/szczęście
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szczęście, szczęsny (i imię Szczęsny, ‘Feliks’), szczęstnie w psałterzu, nieszczęście; szczęśliwy, uszczęśliwić; w 15. i 16. wieku nieraz stale bez nosówki: szczeście; właściwie s-część (mieć ‘udział’, rus. uczastije); u innych Słowian ‘szczęście’ nazwane od ‘spotkania’, sreća (p. śratać), albo jak u nas: rus. sczastije, sczastliwyj, czes. sztiesti, sztiastný; w bułg. i serb. czest jest ‘częścią’ i ‘szczęściem’, czestitati, ‘gratulować’. Jeszcze w psałterzach tłumaczy szczęście ‘sortes’, ‘losy’, florjański daje część, puławski szczęście. P. częsty.
