Słownik etymologiczny języka polskiego/szczypać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szczypać, częstotliwe od pnia szczĭp- w czasowniku szcznąć (z *szczpnąć); w szcznąć wstawiono k: szczknąć, uszczknąć; do szczypać: szczypta i szczypka, szczypawka, szczypawość, o ‘smaku szczypiącym’; szczypiór, szczypiorek (‘czosnek’) podobnego pochodzenia; szczypce i szczypczyki. Prasłowiańskie; cerk. sztĭnąti sę, ‘pomniejszyć się’, sztĭp, ‘nów księżyca’, sztipati, ‘szczypać’, sztipĭc, ‘szczypce’; słowień. szczip i szczepec, ‘szczypta tabaki’; serb. »kad se mjesec uszne«, sztipnuti, sztipati, sztipawica (ale usztap znaczy ‘pełnia’); czes. sztipec, ‘szczypta’; rus. szczepot’, ‘szczypta’. Obok szczypać istnieje jednak i szczykać, którego nie można objaśniać jako dorobionego mylnie do uszczknąć, boć jest pierwotne, w biblji: »naszczykasz kłosów«, »prosa wyszczykane«, »szczykać kłos rzadki«; u Potockiego (mylnie twierdził Budny: »rwać kłosie, ruskie szczykać«, bo to prapolskie); czes. sztikati obok sztipati, rus. szczikať (świecę), proczknut’ sia (o pączku kwiatowym); czes. usz(t)knouti i usztnouti. Co do -k-, p. brukać (pod brud).
