Słownik etymologiczny języka polskiego/szeplenić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szeplenić, szeplunić; szepleć i szeplenie w 16. wieku, szepielak, szepietać, szepietliwy (mówiący s zamiast sz), szepiołka, »szapieli bóg« Żebrowskiego; szeptać, szepnąć, szept, szeptacz, podszeptywać, i t. d.; szeptać i t. d. prasłowiańskie: cerk. szĭpŭt, szĭpŭtati, ‘szeptać’, serb. szapat, szaptati, rus. szopot, szeptať, czes. szept, szeptati i szeplati; właściwa odmiana u nas byłaby: *szpet, szeptu (por. szmer). W szeplenić do szepl- przyrostek -en, -un, por. blazgonić (p. bluzgać). Z szĭp- por. starorus. chupsti sę, ‘chełpić się’, od chup-, ‘wołać’.
