Słownik etymologiczny języka polskiego/szmer

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

szmer, szmeru, zamiast *szemru wedle szemrać, chociaż częściej postaci dalszych przypadków postać pierwszego zmieniają, wedle szewca: szewc, wedle sejmu: sejm. Nietylko o głosie, ale i nazwa rośliny (szmer), po której szmer w głowie (zowią ją i szemrzyk), np.: »daleko szmer z lichym mijaj opichem«, Potocki; pień ten sam co w komar (p.), ale tu półgłoski (pierwotne sk- daje bądź k-, bądź ch-, sz-); roślina nazwana więc od skutku.