Słownik etymologiczny języka polskiego/szkło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szkło, szklany, szklanka, szklić się, szklisty; szkiełko; szklarz; szklenica i szkleńca (w 16. i 17. wieku), dziś szklanica; szklnić się, zamiast szklić (pod wpływem lśnić), szkliwo; dawniej śćkło, śćklarz (1510 r.); drugi przyp. l. mn. śćkieł, zamiast *ściekł. Prasłowiańskie; cerk. dawne stĭklěnica, i stĭklĭnica, ‘szklanka’, rus. stiekło; na Południu i cklo, z stklo; czes. sklo ze stklo. Lit. stikłas, ‘szkło’ i ‘szklanka’, prus. stiklo, ‘szklanka’. Spólna pożyczka z niem.: goc. stikls, ‘kielich, puhar’ (‘spiczasty’, od stechen, ‘kłóć’), a nazwa wyrobu przeszła na samą materję.
