Słownik etymologiczny języka polskiego/szorstki
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szorstki, od sierść (p.), por. nasierszały, ‘najeżony’; i na Rusi właśnie sz- częste, wobec cerkiew. srchŭk, ‘szorstki’, serb. nakostrijesziti, ‘nasierszeć’ (z przedrostkiem ko-); małorus. szerechatyj, rus. szerszawyj, szerochowatyj, ‘szorstki’, szorosz, ‘szorstkość’; sz- zamiast s- mamy i w szerszeń, co od tegoż nazwany. Prasłowo; lit. sziurksztus (i sziurgżdus), ‘szorstki’, szerszas, ‘mrowie’, dawne niem. hursti, o ‘czubie’; więc nasze szorstki z *si(e)rstki.
