Słownik etymologiczny języka polskiego/szorować
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szorować, szurować, jak w czes., dziś o ‘myciu’ (naczyń, podłogi), dawniej o ‘czyszczeniu zbroi’: »pancerze szorują«; »wiatry szorujcie liściem«, »gałąź szyję szoruje«; szor, ‘nawała’; z niem. scheuern z franc. écurer z łac. excurare, niby ‘zamiatać’. Inne jest szorulec z Schürholz, r. 1526 szerolc, i szorsztyn, z Schornstein, ‘komin’, oba z niem. schürn, ‘niecić ogień’.
