Słownik etymologiczny języka polskiego/szpila
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szpila, z niem. Spiel; w staroczeskiem i w psałterzu florjańskim szpila (»podrzeźnienie« w puławskim), stąd nazwa szpilmanów, ‘igrców’, dobrze znana w średniowieczu, r. 1500, i wśród wszystkich Słowian; u Potockiego: »jakiej pełna twoja łbica szpili«; tu i szpilować, z niem. spielen: »szkło szpiluje«, ‘mieni się’. Zupełnie odmienne szpila, szpil, szpilka, przyszpilić, z niem. Spille; dziś tylko o ‘igłach z główką’, dawniej o ‘spisach, dzidach’, któremi wroga szpilano, szpil(k)owano (od nas na Ruś przeszło, nawet: »z łukow szpyljaty«), więc: »Pelida szpilował lud trojański«, ‘przeszywał i pokładał’. Niemieckie Spille z spinle, dawnego spinnala, spinula, a to z łac. spinula (franc. épingle), włos. spillo; od nas na całą Ruś, mimo jej szpilu; czes. szpile.
