Słownik etymologiczny języka polskiego/szut
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szut, ‘błazen’; dziś tylko na Rusi, szut, szutit’, ‘żartować’, słowień. szutec, ‘błazen’. U nas w 17. wieku ogólne: »niech z błazna będę szutem«, »nie szuć kmotrze«, ‘nie żartuj’, Kiermasz (około r. 1610); szutnia, ‘fraszka’: temu szutnią korony«, Potocki; p. szust, szustać (?); ale może należy i do szuta (p.).
