Słownik etymologiczny języka polskiego/szuta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szuta, o ‘owcy’, szuty, ‘gomoły, bezrogi’, narzeczowe siuta, ‘owca’: »by siuty schowała« (radzi dziecko matce, której wilk owce pokąsał), u Reja w Zwierzyńcu; siuchna, siusia, siusiecka, ‘owca’ (ludowe); z przedrostkiem ko-: koszut, ‘cap’ (słowackie, nazwisko L. Koszuta, słynnego Węgra); ogólnie słowiańskie: słowień. sztula z szutula, ‘bezroga krowa’, bułg. »szuta koza«, ‘bezroga’ (szuto, ‘małowato’, szutal’, ‘nóż z krótkim trzonkiem’).
