Słownik etymologiczny języka polskiego/szynk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szynk, szynkować; szynkarz, szynkarka; szynk niegdyś ‘podczaszy’ (jeszcze i w 16. wieku); z niem. Schenk (ein-schenken; Ge-schenk, por. u nas w 17. wieku: »bisurmanom wydając królewica szynkiem«, »gdy co gładszego będziesz miał na szynku«), później ‘szynkarz’ (»pyta szynka«); wkońcu i ‘handel’ (»szynkiem małwazji się bawił«), i ‘sklep’; szynkwas, tak w 17. wieku stale pisany, dziś i szynkfas, ‘lada w szynku’; r. 1500 szynk i ‘szynkarz’, szynk i ‘szynkownica’, szynk ‘podczaszy’.
