Słownik etymologiczny języka polskiego/tęga

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

tęga, p. tążyć; »wielmi mi tęga po tobie«, Mączyński 1564 r., »bardzo tążę za tobą«, ‘tęsknię’; »tęga, żądanie«; tuha (z czeska) w Ezopie: »tuhy zapomnieli«; tęgi, ‘silny’, tęgo, tęgość, natężać się, wytężać, tężyzna; tężec, ‘spazm’, tężeć; od tegoż pnia co i cięgi, ciężki, p. (teng- : tong-). We złożeniach (nazwach): Tęgobor, Tęgomir w Brandenburgu 929 r.; Tugomirići, chorwacki ród prastary, 1102 r., Tuga w podaniu w wędrówce chorwackiej w 10. wieku.