Słownik etymologiczny języka polskiego/tu
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tu, po narzeczach z dodatkami: tutok, tukaj, i t. d.; z tych jedyne tutaj z tuta w pisemny język zabrnęło, a stąd: tutejszy; dawniej i tuteczny; dalej tubylec; prasłowiańskie; cerk. tu; postaci jak tukaj, tuka(na), tute, małorus. tutka, powtarzają się również; brak odpowiedników gdzie indziej (na Litwie np.). Jak u Czechów, tak i u nas: tudzież; znaczyło dawniej ‘zaraz’, o czasie, albo ‘blisko’, o miejscu; dziś tuż miejsce jego zajęło; w biblji tudzież ‘tu’, ‘tam’ i ‘zaraz’, tuto ‘tutaj’; tuj, tuj, ‘omal’ (w dawnej komendzie wojskowej innego pochodzenia); tukać, tuknąć, ‘wołać: tu!’, »łowcy za wilkiem psom potukają«, w Ezopie. P. ten.
