Słownik etymologiczny języka polskiego/u
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
u, przyimek, znaczył ‘od’: »u Boga prosić«, tyle co ‘od Boga prosić’; później ‘przy’: »u ojca«; przedrostek u- znaczył również ‘od-’: ubiec, ujść, ująć, ubywać, umyć, umrzeć, upaść (ale ubogi p. Dodatek, pod a); później to co przyimek: »ująć za rękę«, albo samo dokończenie czynności, jak niem. ein-: ustanowić, ubezpieczyć. Prasłowo; na Litwie wyłącznie przedrostek, prus. aumūsna, ‘umycie’, łotew. aumanis, 'bez rozsądku (szalony)’, por. ubogi(?), łac. au-fero, ‘unoszę’, rus. ubiraj sia, ‘wynoś się’; ind. awa, przyimek i przedrostek, ‘od’, ‘z’. U wszystkich Słowian.
