Słownik etymologiczny języka polskiego/uzda
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
uzda, uździenica, oduz(d)ne, ‘napiwek (od uzdy, temu, co konia wiódł)’, uzdać, roz- i wyuzdany (na Rusi i nuzdat’, od złożenia z przyimkiem wn-; por. wnusziti, od ucho); prasłowiańskie; wszędzie tak samo i w temże znaczeniu. Urobione od u-, *uć (p.), przyrostkiem -zda (jak ja-zda od jać i i.); tak samo prus. au-klē, ‘uzda’, bo pierwotnie wystarczał byle jaki powróz do zadzierzgnięcia.