Słownik etymologiczny języka polskiego/węda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
węda, wędka, wędzić ryby (‘łowić’, r. 1500), wędzidło, ‘uzda’, wędzisko, r. 1500; dziś węd(k)a tylko u połowu ryb, ale dawniej wszelaka ‘krzywizna’, w biblji: wędy i małe wędzice (u Leopolity: »widły«, »osęczki«, »haczki«). Prasłowiańskie w obu znaczeniach; nasze w- przydechowe; cerk. ąda, ‘wędka’, ądica, ‘haczyk’; serb. udica, ‘wędka’ i ‘haczyk’; czes. udice, udidlo, rus. udiło. Co innego czeskie wnad(a), ‘węda’, od nad-.
