Słownik etymologiczny języka polskiego/wałach
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wałach, wałaszyć, ‘trzebić’; od pastuchów »wałaskich« t. j. wołoskich, co konie i bydło trzebili; co do pochodzenia nazwy Wołoch, p. Włoch; a w wałach, wałaszyć, dowodzi, że przejęliśmy słowo, jak tyle innych średniowiecznych nazw koni (hynszt i i.), z niem. Wallach, a to chyba wprost z ruskiej »pełnogłośnej« postaci Wołoch, nie z południowosłow. postaci wlach (serb. wlasze; ale serb. wlaszići, »baby«, ‘plejady na niebie’, nic z tem nie mają spólnego, należą do włosów). Tak samo u Czechów, walach, nawet walaszka, ‘siekiera’; i na Małej Rusi wałach.
