Słownik etymologiczny języka polskiego/Włoch
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Włoch; liczba mnoga dziś: Włosi, dawniej prawidłowe: Włoszy (-si, jak w nasi itp., zamiast jedynie poprawnego -szy); Włochy, dawny biernik, ‘Italja’; włoski, włoszczyzna. Przestawka z *wołch; ruski »pełnogłos« w Wołoch, »Wołoska ziemia«, a w formie obcej, niesłowiańskiej: wałaski (»wałaski capie«, już w Ezopie Biernatowym), por. niem. Wallachei, ‘Wołoszczyzna’; stąd wałach, p. (z niem. Wallach), i wałaszyć, bo pasterze »wałascy« konowałami bywali. Oznaczał *Wołch Słowianom wszelakich Romanów; na nich przenieśli to nazwisko od Niemców; ci najpierw wszystkie plemiona celtyckie, a później i romańskie (co siedziby dawne celtyckie objęły, np. w Francji) zwali Walh, dziś w dalszem, przymiotnikowem urobieniu: Wälsche (=włoski); to Walh poszło z nazwy wielkiego szczepu celtyckiego, Volcae; z nimi Niemcy najpierw się spotkali i z siedzib ich wyrugowali. Od Słowian pożyczyli Grecy swoje wlachos, ‘pasterz’; Węgrzy rozróżniają Oláh, ‘Wołoch’, od Olasz, ‘Włoch’; rozróżnianie równie dowolne jak nasze Wołoszyn i Włoch, co właściwie jedno i to samo.
