Słownik etymologiczny języka polskiego/wada
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wada, ‘błąd’, wadliwy; zawada, zawadzać; Zawadzki; wadzi mi, ‘przeszkadza’; wadzić się, ‘kłócić się’, od 14. wieku, zwada, zwadzać, powadzić, o ‘kłótni’; nawadzać, ‘oskarżać’ (w 15. wieku); waśń, ‘kłótnia’, zwaśnieni. Prasłowo; cerk. waditi, ‘oskarżać’, wada, ‘oszczerstwo’, swadnik, ‘oszczerca’, swada, ‘zwada’, swaditi, ‘zwadzić’; tak samo u wszystkich innych Słowian, ale wada o ‘błędzie’ tylko na Zachodzie mówią: Czesi, my (od nas Ruś), Łużyczanie; Czesi rozróżniają wada, ‘brak’, i wáda, ‘spór’. Brak w litew.; ind. wadati, ‘mówi, mieni, zdradza’, apa - wada- ‘ganić’, wāda-, ‘spór’; grec. audē, ‘głos’, audaō, ‘mówię, wołam’. Czy nie spłynęły tu dwa pnie odrębne? P. uwadzić.
