Słownik etymologiczny języka polskiego/warp(a)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
warp(a), ‘samodział’, warpowy; warpać, ‘łatać’; prasłowo; lit. werpti, ‘prząść’, warpstē, ‘walec, wrzeciono’ (prus. arwarps, ‘pawęza’,?); niem. werfen, Wurf, dziś ‘rzucać’, ‘rzut’, pierwotnie od przędzenia, nord. warp, ‘wątek’. Inni Słowianie posiadają zamiast naszego wŭrp- niemal tylko rzeczownik *worp-, o ‘plonie, zdobyczy’ (starorus. werpu, ‘zbieram’, słowień. zwrpati, ‘porwać’), starorus. worop, »pustiti na worop«, ‘grabić’, naworopiť, ‘napaść’, naworop i nawrap, ‘grabież’; albo też, jak u Czechów i Słowieńców, o ‘zmarszczkach’, wrapa (łuż. ropa, z *wropa), wrapati, ‘marszczyć’. Nazwy ‘łupu’ i ‘sukna’ (franc. robe, z niem. Raub, itd.) zbiegają się stale.
