Słownik etymologiczny języka polskiego/warkocz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
warkocz, ‘loki, kosa’; tak samo i to samo u innych Słowian; Serbom wrkocz ‘sztucera, strojnisia’ oznacza, Czesi i ‘wiązkę cebuli’ zowią wrkocz. W cerk. rękopisie z 11. wieku czytamy brczĭch (Bereniki), ‘warkocz’ (o gwiazdozbiorze); czy to pomylone zamiast vrczĭch?; ależ barch i warch mieniają się również, więc i brczĭch może obstać, może i ze względu na brk, nazwę słowiańską(?) dla ‘wąsów’ (serb. brk; ale u innych Słowian nazwa to ‘ostrych piór’). Wspólne tych pni znaczenie: ‘wikłać, motać’ (serb. brkati, brknuti, ‘szmernąć’). W warkocz przyrostek -ocz, por. rus. swietocz, ‘światło’.
