Słownik etymologiczny języka polskiego/wark
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wark, warczeć (obok wyrczeć, o psie; odmiana ar i yr, ér, przed k, g, t, niemal stała), warkać, warknąć, warkotać przeciw komu, odwarkać, ‘szemrać’; czasem mieszają wark i warch (p.): »mieć wark (lub warch) na kogo«, chociaż to dwa różne słowa. Prasłowo; cerk. wrczati, wrkati, wrkotati, serb. wrka (o psie); czes. wrczeti, wrkati; rus. workun, workotat’, szczególniej o ‘gruchaniu’ i o ‘szemraniu’; lit. urkia, ‘warczy’ (o psie), werkti, ‘płakać’ (Werki biskupie pod Wilnem). Oboczne swerk-, p. świercz.
