Słownik etymologiczny języka polskiego/wataha
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wataha, watażka, w 17. wieku, ‘hufiec’ i ‘wódz hufca’; z rus. wataha, tegoż znaczenia, z tatar. wataha, ‘kupa ludzi; spółka rybacka’. Z podobnego tatarskiego słowa i wataman, ataman, p. (u Kozaków wyłącznie), co z hetmanem nic nie ma spólnego; »wójtowie, watamani albo tywonowie (‘ciwuni’)«; na Rusi od 12. wieku o ‘przełożonym nad rybakami, chłopstwem, załogą’; znaczy wręcz i ‘sternika’.
