Słownik etymologiczny języka polskiego/ataman
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
ataman, ‘starszy w kureniu kozackim’ (»terpy kozacze, atamanom budesz«, przysłowie); z niem. hetmanem (p.) nic nie ma wspólnego; pojawia się na Rusi jako wataman i wotaman już w 13. w. dla ‘starszego (nad majtkami i i.)’, z tatars. odaman, ‘starszy nad pasterzami i »koszem« 10000 owiec’; na Rusi zeszło w 16. w. na ‘wójta, ciwuna, dziesiętnika’.