Słownik etymologiczny języka polskiego/więdnąć

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

więdnąć, zwiędły, więdlina (»mięsa więdłe«, rus. wietczina zamiast wiadczina, ‘szynka’); »uwiąd starczy« (wiąd, ‘tabes’); od wend-, wond-, p. wędzić; dziś tylko z nagłosem w-, lecz od 15. do 17. wieku także z sw-: świędły lub więdły, świędnąć lub więdnąć, i ta postać, z sw-, jest pierwotna; w staroczes. jest nawet chwadnouti z swadnouti (psałterz Klementyński z 14. wieku). Cerk. uwęnąti i uwędati; u Słowieńców, Serbów i Bułgarów postaci z ch: wechnoti, wěchna, wechnuti, ‘więdnąć’; czes. wiednouti i wadnouti; łuż. wjadnyć, wjasć. P. swąd, smąd (już w cerk. sm- obok sw-: prismęnąti, osmąditi, obok priswęnąti), swędra, a bez nosówki: swodą, woń.