Słownik etymologiczny języka polskiego/wiać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wiać (ściągnięte z *wiejać, por. dziać, siać), wieję; wionąć, mylnie, zamiast dawnego poprawnego wianąć (czes. wanouti); częstotliwe: wiejać i wiewać, powiewać, i inne złożenia; powiew, zawieja; p. wiatr; dalej: wiejadło, wieja(d)lny; wiejaczka albo wiejeczka (1500 r.), jak siejaczka, siejeczka (p. siać). Prasłowo; cerk. wějati, wěją; w lit. tylko rzeczownik wējas, ‘wiatr’; ind. wāti, wājati, ‘wieje’, wāju-, ‘wiatr’; grec. aēsi, ‘wieje’, niem. dawne wājan, dziś wehen, ‘wiać’.
