Słownik etymologiczny języka polskiego/wiek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wiek, wieczny, wieczność, wiekui, wiekuisty, wiekować, wiekowy. Prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo, cerk. wěk, itd., ale tu i owdzie występuje znaczenie ‘siły’: słowień. »sol wěk zgubi«, »wes wěk iz njega prěszel«, »mocz ino wěk kaj storiti«, ‘moc i siłę co zrobić’, weczan, ‘silny’, rus. uwieczit’, uwieczje, ‘okaleczenie’, obezwieknut’, ‘osłabieć’. Lit. wiekas, ‘siła, życie’, weikti, ‘czynić’, weikus, ‘zwinny’, wikrus, ‘rzeźwy’; łac. vincere, ‘zwyciężać’, per-vicax, ‘uparty’; niem. dawne wig, ‘walka’, weihan, ‘walczyć’, dziś weigern. Litewskiemu wikrus, ‘rzeźwy’, odpowiada nazwa rzek słowiańskich, Wkra, (niem. Ucker, Uckermark, od szczepu Wkran, Ucrani w 10. i 11. wieku). Tu i wiek we złożeniu: człowiek.
