Słownik etymologiczny języka polskiego/wielot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
wielot, ‘olbrzym’, od Rusi, w 17. wieku u pisarzy ruskich; rus. wełet i wołot, od wieli, ‘wielki’ (p.). Najstarsza to nazwa słowiańskiego szczepu, bo już w 2. wieku po Chr. zapisana (Weltai u Ptolemeusza); tak zwał się do 10. wieku ów wielki szczep między Oderą a Łabą, co się od 10. wieku Lucicami przezwał, Weletabi źródł karolińskich; nazwę znali i inni Słowianie, Niemcy przełożyli ją na swoje Antes, ‘olbrzymi’, a stąd nazwa Antów w 6. i 7. wieku.
