Słownik etymologiczny języka polskiego/wilgi
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wilgi, wilgoć i wilgość, wilgotny; odwilż, zwilżyć; w cerk. i u innych Słowian tylko wlgŭk, małorus. wochkij, jako przymiotnik; lit. wilgyti, ‘zwilżać’, prus. welgen, ‘katar’; niem. welk, ‘zwiędły’, i Wolke, ‘chmura’. Ponieważ jednak teksty 15. i 16. wieku piszą stale wilki, ‘humidus’, wilkość, ‘humor’, należy więc i dla polszczyzny przyjąć jako pierwotne: wilgki (por. lekki), zmienione w wilgi dopiero pod wpływem wilgoci, urobionego, jak i czasownik wilżyć, od pierwotnego pnia wedle stałych wzorów, jak słodki: słodzić. Do wĭlg- należy z wokalizacją o: wołg-, z czego cerk. właga, ‘wilgoć’, nawłażiti, ‘zwilżyć’, na całem Południu wlaga; czes. wláha, łuż. włoha, rus. wołoga i właga; u nas tego już niema; ruskie wołoga, ‘przyprawa tłusta’, wołożit’, ‘gotować na maśle’, na Litwie wałgau, wałgyti, ‘jeść’, pawałga, ‘omasta’, ciekawe o tyle, że i słowiańskie mleko nazwano od ‘wilgoci’, młaki.
