Słownik etymologiczny języka polskiego/wina
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wina, ‘kara (sądowa)’, ‘poena’, i ‘zarzut’, od 14. wieku: »dawa winę«; winić, obwiniony; prze- i zawinić; winny, niewinny; uniewinniać; winować, winowaty; winowaćca, a z tego winowajca; znaczeniowo odbiega zupełnie powinowaty (niby należący do winy, bo za winnego cały ród odpowiadał i kary ponosił?). Prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo; cerk. wina, powinĭn (nasze powinien, powinność), winowat, winowĭn (nasze winownik). Prus. etwinut, ‘usprawiedliwić’, lit. waina, ‘wada’, wainoti, ‘oskarżać’.
