Słownik etymologiczny języka polskiego/wino
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wino, krzak, owoc i napój; winny (‘smaku wina’); winnica; winiarz; win(i)ówka; winorośl, winogrona, winogronowy, winograd (‘winnica’ i ‘krzew winny’, z »winohradu grona«, Potocki). Prasłowiańska pożyczka z łac. vīnum, rozeszła się od Bałkanu; cerk. wino, winograd, ‘winnica’, ‘łoza’; winograd niepolskiem ra zdradza czecha, winobranie również czeskie? Na Rusi winó, ‘wódka’, winokur, ‘gorzelnik’. Ale jabłka winniczki w 16. wieku windliczki się zowią, więc nazwane od jakiejś miejscowości (jak borsztówki, japurty)?
