Słownik etymologiczny języka polskiego/wiskać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wiskać, wiszczeć, o głosie konia: »koń wiszczy«, ale i o człowieku: wiskanie, ‘płakanie’; miesza się z wyskiem (od wycia, wyku), tak, że dawne przezwisko szydercze ‘dziewcząt’, wiskulicha, tu i tam odnieść można, jeśli to nie wy-skulicha, ‘co skuły, szczeki, wystawia’. P. wizg.
