Słownik etymologiczny języka polskiego/woda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
woda, wodny, wodnik (na niebie), wodziarz, wodnisty, wodność; wodociąg, wodolej, wodotrysk, wodowstręt; rozwodniać, nawodnienie; powódź; wódka tłumaczy łac. aqua vitae (okowita, ‘woda życia’), od nas na Ruś powędrowała; wódeczka, wódczany. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian. Lit. wanduo i unduo, drugi przypadek wandens, prus. wundan i unds, z pierwotnego *wōden- i *ūden-, ‘woda’; goc. watō, niem. Wasser; ind. udan-, grec. hydōr, łac. unda; ind. od-man- ‘powódź’, i unatti, ‘leje’, awest. wadi-, ‘bieg wody’. W woda -a może nie jest zwykłe -a żeńskie, lecz poszło z -ō i całą dalszą odmianę wywołało, co pierwotnie z litewską byłaby zgodna, niby: *wodō, *wodan-s, z czego prawidłowe: woda, wody; za tem dopiero inne przypadki wedle odmiany żeńskiej; przypuszczają nawet, że to nie jedyny podobny rzeczownik (?). Por. wiadro, wydra.
