Słownik etymologiczny języka polskiego/wstyd
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wstyd, wstydny i wstydliwy, wstydzić i wstydać się (pomijam złożenia z za-, po-), zastąpiły nam dawniejszy srom itd. Od pnia oznaczającego ‘zimno’, p. *stud (studzić, stydnąć, stygnąć), przeniesione żywcem na umysł (por. marznąć: mierzić); prasłowiańskie to; cerk. styděti sę, stud (i ‘srom’), bułg. stud, słowień. pristuditi komu koga, ‘obmierzić komu kogoś’ (u nas: ostudzić, to samo); czes. stud, ‘wstyd’, ostuda, ‘bezwstydnik’, ostuditi (nasze ostudzić), ostýchati se, ‘wstydzić się’; rus. styd, stydno. Samego styd już nie używamy; w biblji: »wstydałeś się twarzy«.
