Słownik etymologiczny języka polskiego/wziąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wziąć, złożone z przyimka wz- i jąć (p.); dziś coraz częściej wziąść, jakby z przyimka należało do pnia (wedle padnę-paść, kradnę-kraść: weznę - wziąść); wezmę; coraz częściej weznę, zapisane już w 16. wieku, niby wedle innych czasowników na -ąć, jak giąć, gnę (weźnie panuje niemal ogólnie); zachowało jedyne pierwotną odmianę czasownika jąć, co w czasie teraźniejszym we złożeniach brzmiał -ĭmę: otĭmę, wŭz-ĭmę; między z-m półgłoska miękka u nas »stwardniała«, lecz Ruś ma jeszcze pierwotne woźmu; wzięty (na słowo, t. j. ‘słynny’); wzięcie (‘maniery’); wziątek (rus. wziatka, wziatocznik, ‘kubaniarz’); w dalszych złożeniach: powziąć, powzięcie; zawziąć się na kogo, zawzięty, zawziętość. Częstotliwego *wzimać ani *wzejmywać niema, zastępuje je brać, jak i durativum (trwałe): biorę—wezmę—zabieram.
