Słownik etymologiczny języka polskiego/zdarzyć się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zdarzyć się, zdarzenie, wydarzyć się; znaczy pierwotnie ‘udać się’: zdarny tyle co ‘zdatny’, niezdara, ‘do niczego’, »chleb się zdarzył«, ‘udał się’; w biblji: »azać bóg zdarzy od niej mnie syny«, »zdarzy bóg co jest niepodobno«; tak samo czes. zdarziti, ‘udać się’, na zdar, ‘na szczęście’; p. dar.
