Słownik etymologiczny języka polskiego/zekłtać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
zekłtać, ‘połknąć’, »siemię... od nieprzyjaciół waszych zekłtano będzie« (»nieprzyjaciel ochłanie«, u Leopolity); k z g przed łt, bo poszło od *głtać, głytać (czes. zehltati, zehltiti), od pnia glŭt- (rus. głotka, ‘gardło’); cerk. głŭt, ‘gardło’, głŭtati, ‘chłonąć, połykać’; serb. gutati.
