Słownik etymologiczny języka polskiego/ziać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
ziać, zieję; ziew, ziewać; poziewać, wyziewać, wyziewy; jednorazowe: zionąć (zamiast *zinąć innych Słowian, wedle wiew: wionąć); wyzionąć; rozziewić, rozziawić, rozdziawić (usta), rozziew; ziepać i zipać, ‘oddychać z ciężkością’. Częste u Potockiego zazionąć: »zazionie żaba łasicę«, »wilk owcę«. Częstotliwe: ziajać, zziajany, ‘zadyszany’; ludowe zaziajać się, zjajany. Prasłowo; cerk. zijati, zĕją i zijają, zĕwnąti; bułg. zina i zěpam; serb. zinuti, zijechati obok zijewati; czes. záti, ziwati i zipati; rus. ziew, ‘pysk’, rotoziej, ‘gapiący się’ (rot, ‘usta’), narzeczowe ziepať, ‘krzyczeć’. Lit. ap-żioti, ‘obzionąć’, żiowauti, ‘ziewać’, żiopsoti, ‘gapić się’; łac. hīo, ‘zieję’, hi-sco, ‘otwieram usta’; niem. dawne giēn, gewōn, ginēn i geinōn, dziś gähnen, ‘ziewać’.
